قتیبه از یاران امام صادق (ع) می گوید : برای عیادت از فرزند بیمار امام به منزل امام صادق رفته بودم . امام را جلوی منزل دیدار کردم که افسرده و محزون بود ، حال کودک را جویا شدم ، فرمود : (( به خدا سوگند او رفتنی است )) . آنگاه داخل منزل شد و پس از مدتی آمد در حالی که اندوهش تسکین یافته بود . من امیدوار و خوشحال شدم و گمان کردم بیمار بهبود یافته است ؛ بار دیگر از حال کودک پرسیدم ، فرمود : ((از دنیا رفت )) . با شگفتی گفتم : (( فدایت شوم هنگامی که زنده بود غمگین و افسرده بودید و اینک که فوت کرده است اندوهگین نیستید؟ ))

فرمود : (( ما خاندانی هستیم که پیش از مصیبت اظهار نگرانی می کنیم ولی چون قضای الهی وقوع یابد راضی به رضای خدا و تسلیم امر اوییم ))

کافی ، ج ۳ ، ص ۲۲۵ - بحار ، ج ۴۷ ، ص ۴۹