از عمق ناپیدای ما ، صدایی آمدنت را وعده می داد .

صدا را ، عدل خداوندی صلابت می بخشید و مهر ربانی گرما می داد.

و ما هر چه استقامت ، از این صدا گرفتیم و هر چه تحمل ، از این نوا دریافتیم .

در زیر سهمگینترین پنجه های شکنجه تاب می آوردیم که شکنج زلف تو را می دیدیم . در کشاکش تازیانه ها و چکاچک شمشیرها ، برق نگاه تو تابمان می داد و صدای گامهای آمدنت توانمان می بخشید.

رایحه ات که مژده حضور تو را بر دوش می کشید مرهمی بر زخمهای نو به نومان بود و جبر جانهای شکسته مان . دردها همه از آن رو تاب آوردنی بود که آمدنی بودی .

تحمل شدائد از آن رو شدنی بود که ظهورت شدنی بود و به تحقق پیوستنی.

انگار تخم صبر بودیم که در خاک انتظار تاب می آوردیم تا در هرم خورشید تو به بال و پر بنشینیم.

سنگینی بار انتظار بر پشت ما ، سنگینی یک سال و دو سال نیست. سنگینی یک قرن و دو قرن نیست . حتی از زمان تودیع یازدهمین خورشید نیست.

تاریخ انتظار و شکیبایی ما به آن ظلم که در عاشورا بر ما رفته است بر می گردد ، به آن تیرها که از کمان قساوت برخاست و بر گلوی مظلومیت نشست ، به آن سم اسبهای کفر که ابدان مطهر توحید را مشبک کرد . به جنایتی که دست و پای مردانگی را برید .

از آن زمان تاکنون ما به آب حیات انتظار زنده ایم ، انتظار ظهور منتقم خون حسین .

تاریخ استقامت ما از آن زمان هم دورتر می رود ، از عاشورا می گذرد و به بعثت پیامبر اکرم می رسد . هم او در مقابل همه جهل و ظلم و کفر و شرک و عناد و فسادی که جهان آن زمان را پوشانده بود وعده می فرمود که کسی خواهد آمد. نامش نام من ، کنیه اش کنیه من ، لقبش لقب من ، دوازدهمین وصی من خواهد بود و جهان را از توحید و عدل و عشق و داد پر خواهد فرمود.

اما تاریخ صبر و انتظار ما به دورترها بر می گردد ، به مظلومیت و تنهایی عیسی ، به غربت موسی ، به استقامت نوح ، و از همه اینها گذر می کند تا به مظلومیت هابیل می رسد .

انتظار و بردباری ما را وسعتی است از هابیل تاکنون و تا برخاستن فریاد جبرئیل در زمین و آسمان و آوردن مؤده ظهور امام زمان .

آری و در آن زمان هستی حیات خواهد یافت ، عشق پر و بال خواهد گشود و در رگهای خشکیده علم ، خون تازه خواهد دوید . پشت هیولای ظلم و جهل با خاک ، انس جاودان خواهد گرفت ، شیطان خلع سلاح خواهد شد ، انسان بر مرکب رشد خواه نشست و عروج زمزمه خواهد کرد .