روز نهم ربیع الاول از دو جهت نزد شیعه فضیلت و اهمیت دارد.یکی از جهت قتل عدوّ خدا و عدوّ رسولخدا(صلی الله علیه و آله وسلم) یعنی عمربن الخطاب(لعنة الله علیه) به دست یکی از اصحاب با اخلاص حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) جناب بابا شجاع الدین فیروز ایرانی، غلام مغیرة بن شعبه ، معروف به ابولؤلؤ(رحمة الله علیه) (1)

و دیگر جهت اهمیت این روز به سبب خلافت و امامت امام دوازدهم حضرت صاحب الامر، مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است.زیرا که علی المشهور در روز هشتم ربیع الاول شهادت امام یازدهم،حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) واقع شده است. (2) که در روایتی شیخ طوسی(رحمة الله علیه) نقل میکند:روزی حدود چهل تن از شیعیان حضور حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) شرفیاب شدند و از حضرتش تقاضا کردند حجت پس از خویش را به آنها معرفی فرمایند.ناگاه پسری دیدند همچون پارۀ ماه که شبیه ترین مردمان به ابومحمّد حسن بن علی(علیهما السلام) بود.آنگاه حضرتش فرمودند: « هذا امامکم من بعدی و خلیفتی علیکم، ... فهو خلیفة امامکم والامر علیه » این است امام شما بعد از من و خلیفه من بر شما، ... پس اوست خلیفه امام شما و امر به دست او میباشد. (3)

پس ما روز نهم ربیع الأول را جشن میگیریم و از دشمنان آل محمّد(علیهم السلام) بیزاری میجوئیم و لعن و نفرین ابدب و دائمی خود را بر آنان میفرستیم و از خداوند مسئلت داریم، آن به آن بر عذاب عمر و ابابکر و ... (لعنة الله علیهم اجمعین) بیفزاید و از نسل و ذریه ما تا روز قیامت دوست و محب برای این دو ملعون قرار ندهد و لحظه به لحظه بغض و عداوت و دشمنی ما را نسبت به این دو ملعون ابد و ازل افزایش دهد؛ بحق خودش و رحمت بی پایانش.



(1) تتمة المنتهی ، ص11.
(2)منتهی الآمال، ج2،ص732.
(3) غیبة شیخ طوسی، ص357.