از نظر قرآن نمی توان به کسانی که راه می روند و چشمانشان باز است بگوییم که زنده هستند مُرده های متحرک هستند

ما انسانها را خلق کردیم که به "حیات طیبه " برسند.

اگر خداوند اراده ی خیری برای کسی کند، کاری می کند که او میل به انجام کارهای خدایی بردارد و اوامر الهی را گوش بدهد. نشانه ی کسانی که مرده متحرک هستند اینست که حدیث را می شنوند ولی یادشان می رود، حتی پای مجالس موعظه هم می نشینند.
برای بدست آوردن "حیات طیبه" باید زحمت کشید.

قرآن می فرماید: وقتی که شروع می کنند برای مبارزه ما آنها را زنده می کنیم،(معلوم است اینها اول مرده اند).

مومن دو قلب دارد:
۱ ـ قلبی که در ما می تپد.
۲ ـ قلبی که باید با آن حرکت کرد به برکت عَمَلِمان.

علم حقیقی علمی است که در قلبمان ریخته می شود و قلب هم ظرفی است که معارف الهی در آن جای می گیرد. اگر با چشم گناه کنیم می رود و می رسد به قلب، قرآن هم بخوانید دیگر اثر ندارد. اعمال زشت ظرف را خراب می کند تا جایی که قلب میمیرد.

اگر بتوانی چشم را کنترل کنی، گوش را کنترل کنی، یک کار خوب که می کنی قلب روشن می شود و نورانی می شود، اول انسان نورانی شدن قلبش را نمی فهمد بعد کم کم می بیند و می فهمد نوری در قلبش است.
استقامت میخواهد تا انسان به این مرحله برسد.

پی نوشت ها
**********

- این مطلب از دست نوشته های کلاسهایی هست که در سال ۸۶ شرکت میکردم و مربوط به روزهای خوبیه که بیشتر به فکر خودم و دلم بودم، اون روزهایی که به دنبال قلب سلیم بودم.
ـ امشب مطالب قدیمی میهمان رو مرور می کردم، این مطلب رو دیدم و باز خوندم و باز هم بدلم نشست و بارها و بارها خوندمش. نوشتم برای تکرار و یادآوری به دلم و بعد برای تذکر به خودم که یادم باشه به دنبال چه بودم و به دنبال چه میریم .