در پانزدهم ماه مبارک رمضان سال سوم هجرى ، نخستین‏ گل خوشبوى درخت نبوت و ولایت و اولین ثمره ازدواج على و زهرا به دنیا آمد. اولین‏ هدیه شیرین خدا به على مرتضى و فاطمه زهرا در مدینه منوره چشم به دنیا گشود. دراین مکان و زمان مقدس، کودکى متولد شد که وجود ذى جودش ماه‏ رمضان را قداست و شرافتى افزون تر بخشید. خبر ولادت اولین نواده رسول خدا صلى‏ الله علیه وآله‏ به آن حضرت داده شد. پیامبر مشتاقانه به دیدار فرزند عزیز و ارجمندش به خانه‏ على و زهرا (سلام الله علیها) آمد که او را دربرگیرد و نوازش کند.

طبق روایتى که در کتب فریقین آمده‏ است، پیامبر به اسماء فرمود: اسماء! فرزند م‏را بیاور.

اسماء که کودک را در پارچه‏ اى زرد رنگ پیچیده بود ، او را به خدمت‏ حضرت آورد.

پیامبر ناراحت‏ شد و فرمود: مگر نگفته بودم نوزاد را هرگز در پارچه زرد رنگ‏ نپیچید؟ اسماء نوزاد را گرفت و در پارچه‏ اى سفید رنگ پیچید و او را به خدمت نیاى‏ بزرگوارش آورد. حضرت اذان را در گوش راست و اقامه را در گوش چپش خواند سپس روبه داماد گرامى‏ اش على کرد و فرمود:

یا على! او را چه نام نهادى؟

عرض کرد: اى رسول خدا ! من در نامگذارى‏ اش هرگز بر شما پیشى نمى‏گیرم.

پیامبر نیز فرمود: من هم برخدایم سبقت نمى‏گیرم. فورا جبرئیل امین نازل شد و خدمت رسول خدا عرض کرد: یا محمد! خدایت‏ سلامت مى‏ رساند و مى‏ فرماید: چون نسبت على‏ به تو نسبت هارون به موسى است جز این که پس از تو پیامبرى نیست لذا نام‏ فرزند هارون را بر او بگذار. پیامبر فرمود: نام فرزند هارون چه بوده است؟

عرض کرد: شبر. فرمود: من زبانم عربى است. نام شبر در زبان عربى چه مى‏ باشد؟

جبرئیل گفت: نامش حسن است. او را حسن نام گذار.

(ذخائر العقبى،ص‏120)

پی نوشت :

* میلاد امام حسن مجتبی ، کریم آل طه مبارک باد

* تا خدا هست و خدایی می کند              مجتبی مشکل گشایی می کند